This post is also available in: Macedonian French Spanish Serbian Albanian
Eighth Prayer of My Body, or, Who Will Conceive of That Love?
Under this sword,
under this sword of silence,
under this open sky,
these quaking aspens,
stretched beyond return lies this body,
shooting an eye at the eye in the heavens,
harrowing the earth with its forehead.
Under this sword,
under this sword of silence,
who will conceive of that unknown love,
that word not found in the dictionary
of everyday encounters,
of everyday hellos,
in the despair of those left behind,
in the peace of those who have perished,
in the voice of those in love?
Stretched beyond return lies this body,
shooting an eye at the eye in the heavens,
harrowing the earth with its forehead.
Earth, no more are you earth;
you are a lump of hope,
black with pain, green with dreams;
you are an eye cast into the universe.
Who will conceive of that unknown love—
before this waking,
before this drifting into sleep—
that miracle in a miracle,
that howl?
Stretched beyond return lies this body,
under this sword,
under this sword of silence,
harrowing the earth with its forehead,
carrying the moon on its shoulder.
It’s over, moon! Over forever!
In your colorful, overstuffed net,
your net of afflictions,
in your net of lies and deceits,
of dissemblances and sweet delusions,
of many lost hopes,
there is no room left for anyone,
least of all for those in love.
It hurts, moon. Let it hurt.
Your shattered ribs are painful.
Beneath you we and the world are naked.
Are just now born.
Who will conceive of that unknown love—
before this waking,
before this drifting into sleep—
that miracle in a miracle,
that howl?
Aco Šopov, Not-Being, 1963
Read the cycle “Prayers of My Body”
Translated by Rawley Grau and Christina E. Kramer, The Long Coming of the Fire, Deep Vellum, 2023
This poem is a response to the first manned space flight by Yuri Gagarin on April 12, 1961. For the poet, this event changed forever humanity’s relationship with the cosmos, in particular with the moon, which lost its romantic aura.
Во песната „Осма молитва на моето тело или ќе ја смисли таа љубов”, Ацо Шопов има еден стих којшто е, според моето мислење, еден од најголемите во севкупната наша поезија. Тоа е стихот за земјата што, како што вели поетот, веќе не е земја туку „грутка надеж, црна од мака, од соништа зелена” да го доврши овој дел од песната мудро, длабоко, поетски рафинирано и самобитно со величествено крешчендо: „ти си око фрлено во вселена“. Ако е поезијата во исто време „уметност на стихот и уметност на сликата“, а може да биде „едно или друго, или обете истовремено“, според Роже Кајоа, во случајот на поезијата на Ацо Шопов таа е „обете истовремено“ – уметност на стихот и уметност на сликата! Оваа поезија има свое име и презиме, своја легитимација на естетската припадност, свое веќе зацврстено јас на страниците на нашата книжевна историја. – Миодраг Друговац (Прочитајте повеќе)