Штом закрепна мостот со радоста нова
и искрејќи возот загрме и здими,
од далечно место мома писмо прими
и прокапа солзи на мајкини слова:

„Убавице моја, – галабинке бела,
на мргоден Триглав, соколинке смела,
ти не ми се срди што пишувам вака,
што в писмото капе и тага и мака;
знам – твојата радост во сонце се злати
а мајкина тага веднаш ќе ја смати;
ој, в болката штукам безумна и слепа
и срце ми тежи ко камена крепа.

Јаребице моја, вчера в зора рана
над нашата куќа в крв напаѓа слана;
загинаа, ќерко, и Митја и Вера
и татко ти падна во стачката вчера.

Ој, сираче мое, – прва љубов наша,
кој в утрини млечни за тебе ќе праша,
кој твоите коси милно ќе ги гали
кога мирен Јадран в залез води пали! …

Но не тажи долго, галабинке бела,
пак заплискај радост ко кладенец бистра,
и биди пак тврда и биди пак смела
како што ми беше во бојот за Истра.”

Потекоа солзи и радост се смати,
Истранката млада писмо дома врати:

„Мајко моја тажна … и в далека Босна
ми попрска лице крв таткова росна,
мраз срце ми стегна, … и не мене само –
бол сите ги души што станува тамо.

Крај јаблани, мајко, разлистени млади,
Младинската пруга со песни се гради,
а денеска рано в зори светло-сини,
првиот воз мина по нашите шини.

Во Брчко тој тргна, од широка Сава,
кај започна, мајко нашта бојна слава,
и нема да сопре, крила не ќе свие
кај рудникот богат црно злато крие,
тој напред ќе јурне низ целата земја,
о, мајко, за пречек и ти биди спремна,
и в некоа зора ко езеро бистра
ќе пристигне таму – в непокорна Истра,
и в секое срце што страда и жали
Свет огин ко факел разгорен ќе пали!

Мајко моја тажна, дур тука во Босна
не попрска сите крв таткова росна,
но земјата наша бујна младост разви…
О, Истро, ќе бидеш во мајкини пазви!”

Ацо Шопов, Пруга на младоста, 1946