Запеј ја твојата песна небесна,
заиграј го танецот на мртвите
на овој гроб каде лежам жив закопан
и немам очи да те видам,
само ја чувствувам твојата убавина
како низ земјата струи до мене.
Твојата убавина што ја осмислува пловноста на реките
и ги припитомува водите на океанот,
твојата убавина што ти врти двете годишни времиња
како две вртешки на судбата неумолива:
вртешка на сушата и вртешка на ивернажот.
(Во една таква вртешка на сушата
кога сите животни умираа по патиштата
ми се сврте, ми се помрачи умот и обневиден паднав.
Иако сè уште жив
жив ме закопаа до Куќата на робовите).
Твојата убавина што како здравје струи до мене
во овој гроб каде лежам жив закопан
и бавно, пополека излудувам, а сите луѓе горчливо ги развеселувам,
зашто немам очи да те видам, нити пак се осмелувам
да те допрам, да се стутулам под твојата убавина,
под таа крепост од здравина.

Ацо Шопов, „Песна на сињарката”, Песна на црната жена, 1976