Narodziny słowa

Kostka do kostki.
Kamień na kamieniu.
Kamienny las
chłód.
Kostka do kostki.
Kamień na kamieniu,
z kamienia i my oboje.
Opary nocy.
Słowo oddziela się od ciemności.
W jego łonie płonie błękitny węgiel.
O, ty, co istniejesz, ponieważ nie istniejesz,
niebem kołyszesz,
ziemią obracasz.
O, ty, co istniejesz, ponieważ nie istniejesz,
ziemia jęczy pod kamiennym brukiem.
Nadchodzi oszołomione swoją śmiercią
słowo, co miażdży skronie.
Kostka do kostki.
Kamień na kamieniu.
Ze złego nawyku kopię sobie grób.
Otwórz mnie,
klątwo,
twierdzo kamienna,
bym spłonął w węglach słowa,
bym sczezł.

Ацо Шопов, Небиднина, 1963
Przełożył Maciej Kawka: Z najstarszego i najczystszegoświatła słonecznego, Kraków, Universitas, 2023