Złoty krąg czasu

Odwieczna gwiazdo, gwiazdo proroków i cudów –
rozpryśnij się w wierszu, utoń w najczarniejszym mroku.
Po wsze czasy trwa we krwi to obłędu światło
i ten niewidzialny płomień bez nazwy i znaku.

Duchu gwiezdny, gwiazdo zimnej mary –
sczeźnij wraz ze wszystkimi wieszczkami i upadłymi mitami.
Pod tym drzewem słów zarosłych stuletnią korą
pali się upiorny ogień i głodne korzenie płoną.

Kim jesteś ty, co kroczysz w bliznach z prochu minionego wieku,
w czasie dawno ścichłym bezpowrotnie,
i zamiast twarzy zdesperowanego nieszczęśnika
niesiesz okrutne prawo dla siebie i swego ludu?

Wybrzmij wyciem ciszy, przemów niemym wzrokiem,
zasklepiony w swej mowie wszechmocnymi węzłami,
i jak zbędny wojownik o oczach z czarnoziemu
rozejrzyj się w złotym kręgu i triumfalnie zgaśnij.

Odwieczna gwiazdo, gwiazdo proroków i cudów –
rozpryśnij się w wierszu, utoń w najgłębszym słowie,
dopóki lśni we krwi to światło obłędu
ten podziemny, niespalony ogień.

Ацо Шопов, Гледач во пепелта, 1970
Przełożył Maciej Kawka: Z najstarszego i najczystszegoświatła słonecznego, Kraków, Universitas, 2023