Гроб крај патот

Покрај патот на полјана пуста
ќе почиваш ти во гробот ладен…
Зима. Вее лапавица густа
и в планина волк завива гладен.

Подмладена пролетта ќе бликне,
ќе расцвета со илјади бои,
и румени качунки ќе никнат
преку гробот што самотен стои.

Залеани в сончевина мека
полињата богат род ќе родат…
Ти ќе венеш, ти жедно ќе чекаш
в грст да пиеш бистра, ладна вода.

И по патот дур ќе минат луѓе –
кој со радост, кој со лути грижи,
ќе копнееш како некој туѓин
со судбата нивна да се зближиш.

Но напразно! Ќе одминат сами,
ти ќе лежиш покрај патот бледна,
и животот вечно ќе те мами
и за живот вечно ќе си жедна.

Сал поетот неспокоен, тажен,
што во ноќта ко сенка ќе скита,
само тој со песна ќе ја каже
твојата тага под земјата скрита.