Младост

Секоја утрина се будам млад како сонцето
што далгите на сонот ги позлатувa.
Како успокојува таа млодост непрестајно раѓана
и со каква надеж обогатува!

Ho минат бргу миговите на утрината
и еве: вeќe и пладне наближува,
една мисла бавно над ведрината
потајно се спушта и загрижува.

A кога во ноќта како пред огледало
минотото се слее вo иднината
беспоштедно ме прогонат во мракот
двете будни очи нa вистината.

Ho утредента пак станувам пробуден од сонцето
што далгите на сонот ги подмладува,
па не знам дали од љубов или од омраза
сo таа младост за сè ме наградува.