Eла

1.
Тажно шуми танка ела
приказ еден, приказ мал…
Ветер вее в Козјак – село
пепел, дим и тешка жал.
Сама ела в мртво село
тажно лее горчив јад,
а крај извор ранет елен –
крвав лежи јунак млад.

Шуми, шуми ела танка
в пусто село, в кобен час,
а од нејни вити гранки
рони лисје жален глас:

Беше тука чудо гнездо,
в него мома – ален цвет,
сјајна како ноќна ѕвезда,
брза како птиче в лет.

Расна мома ко на дланка
в татков свиден топол кат,
расна мома – вишна ранка
и заљуби јунак млад.

Но не стигна да му рече
и да грејне в усмив благ, –
една бурна страшна вечер
в село стапи крвав враг.

Пламен вивнат домој спали,
висна мома в смртен лад…
Шуми ела, лисје жали
горска вила, јунак млад.

2.
Мина време, ветер гневен
разби тежок темен мрак,
а сред чета јунак – левен
во родно село дојде пак.

Каде слета бело јато,
каде слета орел смел, –
сонце зали ниви, катој
и трендафил никна бел.

Шуми, шуми ела танка,
шуми в лисје момин зов,
расне село ко на дланка,
расне в село живот нов!

Ацо Шопов, Со наши раце, 1950