This post is also available in: Serbian Croatian Bosnian Bulgarian
Те спомнам ли
Те спомнам ли — пред твојата лика
затреперува срцето на океанот
и оживуваат вулканите одамна згаснати.
Лавата се претвора во крв, крвта ко лава блика!
Татковино, песно недопејана, песно неспокојна,
иста низ вековите, низ булуците
како за дедовците така и за внуците —
крвта и нас ќе нè спаси!
Те спомнам ли — пред твојата става
исчезнуваат далечините
и сета историја се претвора во огромна лава
што како водопад се струполува од висините,
а светот не е поголем од збор
што од секаде моќно се огласува:
Татковино, песно недопејана, песно неспокојна
крвта и нас ќе нè спаси!
Еве нè, Татковино, обајцата во планините
во нем и присен разговор.
Воздухот е чист и како меч сече.
Ти си покрај мене најверна жена,
смисла очовечена,
вистина позната, а никому недоречена и до крај разгласена.
Татковино, песнo недопејана, песно неспокојна
крвта и нас ќе нè спаси!
Но не крвта на разделбата и омразата,
крвта со одмазди и гнев заградена
туку онаа крв заради која жената се жртвува зa мажот,
мажот за жената и синот,
а синот заедно со нив за татковината
од која сите пламтиме како од најчисто вино.
Татковино, песно недопејана, песно неспокојна,
спокојот во нас ќе го ископаме: ќе го ископаме од искони!