Први слова

Ден – галебов врсник, првна крила леки
и растресе зраци ко пердувки меки,
а Албанец смаен, поглед в писмо скова
и светна од радост за првите слова:
„Сестро моја, – булко рана,
ластавице начекана,
прво писмо јас ти праќам
со светлина пламенова, –
прво писмо,
први слова!

Каква радост, – радост жива,
пролет вечно миризлива –
на пругата денес сетив!
Солнце, сестро, рубин точи –
Прогледнаа
мојте очи:

Ти ме помниш… земја ринев,
и на туѓи ниви гинев,
каде една вечер гробна
стара мајка в болест вивна,
и ноќ злобна
в бура пливна.

Ти ме помниш… снага виев,
карпи, сестро, в солзи миев,
што ни живот празен мине,
што ни летна пекол-суша
пече срце,
пече душа.

Но да дојдеш, сестро, тука,
каде младост пупка пука
со шест листа алем-ружа,
и ко јаблан в небо расне,
солнце свети
и не гасне,

Каде живо дело класи, –
Македонци, Турци, Власи
со Албанци, сестро, врват, –
Никој веќе не страда
дружно пејат,
дружно градат.

Кај ме зора ведра плисна
кога рака молив стисна,
и ме болка веднаш стегна, –
како стии да не душат –
оти прсти
не ме слушат.

Сестро моја, дали знаеш!
ти во чудо ќе се смаеш
да го видиш брат ти Кемал
кој во слепост очна дремал
и досега
радост немал!

Сестро моја булко рана,
ластавице начекана,
прво писмо јас ти праќам
за дружбата пламенова,
прво писмо,
први слова!

Ацо Шопов, Пруга на младоста, 1946