Песната

This post is also available in: Serbian Croatian Bosnian

Понекогаш, доцна, во смирена ноќ,
штом месецот в облаци згасне,
ме обзема радост… неслутена моќ
во градите напнува, расне.

И станувам скокум и јурнувам вон
и вихрено јурам низ градот.
Дарежливо, штедро, ко в забравен сон,
ме опсипа ноќта со радост.

О, прекрасни чувства, о прекрасен час,
до небото со вас би стасал!
Да запеам, еве, пак седнувам јас
за радоста в срце што класа.

Но дали што била несонуван свет
и толку е, толку лесна: –
во срцето – чувства од метежен сплет,
но ниедна, ниедна песна!

И полека, бавно, ко придушен глас,
некажана радоста стине.
Бессилие страшно пак сетам в тој час,
по челото бура ми мине.

И некаква тешка и безумна жал
на душата севласно лега.
О, така сум голем и така сум мал
и свиреп и човечен сега!

По погледот топол, по погледот тих
прелетува студена мака…
И чудо се збива – заблестува стих
и жубори в мојата рака.

О, прекрасни чувства, о прекрасен час,
о душо, нескротена, жива! –
На радоста моја пак рујниот глас
ко вино се пени и слива.

И вечно сум таков: час голем, час мал,
со срце што пламне, па згасне.
Час радоста никне врз мојата жал,
час жалта врз среќата расне!