Една вечер во гранично село

Мило мое!
Драго мое!
Сама не знам како стана …
Придворното скрца резе.
Некој тропна.
Прашав:
– Koj e?

Млад граничар в соба влезе
и со трепет, рече:
– Мајко,
дали вас ве викат Јана?

А јас веднаш,
веднаш сетив,
в неговите очи видов,
оти ти си мило дете! –
Вон е мирно. Тихо снежи.
Пред портата мртов лежиш.

Мило мое!
Мое драго!
Сама не знам како стана …
В корија не сретна врагот,
(дал в корија тој те фана?).
Беше полноќ.
Мртво доба.
Беше мртва глува есен.
Само слушнав како порој
волчје збива в кланец тесен
и на ридот негде горе,
мрачен в злоба, –
врагот – гробар,
земја рие,
земја оре…
За миг тогаш
в силен оган
картечница лута писна,
и в шир ладна
месец падна, –
раскрвавен в гранки висна.

Ој, Сибинчо, мило мое!
Изгубено
пиле в гори…
Зошто тогаш така стори,
зошто не го сокри трагот,
зошто прсна в ноќта црна, –
со напластен покрив згрнат?

Јас исплакав очи, сине,
в корија те барав саноќ,
само негде да не минеш,
само…. Грдна моја рано!

Мило мое!
Драго мое!
Сама не знам како стана …
Придворното скрца резе,
млад граничар в соба влезе.
Вон е мирно. Тихо снежи.
Ти во тремот мртов лежиш.

Ацо Шопов, На Грамос, 1950