This post is also available in: French
Оздравување на болниот
Над градот се вијат облаци темни,
облаци темни над градот сноват,
леле господи од господ да прокопсаш
со какви злини на мене киниса,
со какви нови нечовештини сврати
и какви патила ми прати
што кружат над мене ко стрвни мршојади
и по морето на мојата душа ко црни галии пловат.
Мe нaјавна тешка болест, од тешка болест телото ми е закоравено
и на врв планина само да чаме е оставено.
Телото ми гори од оган, врели думани се креваат од него,
ги замаглуваат сите планини и котлини,
од таа замагленост очите не ми гледаат ништо,
само долу во низините бесни далги вијат и се мачат
да го заплиснат закоравеното тело
и да го одвлечат низ далечната шир.
Но сè е попусто — вијoт нa дaлгите кај телото се стопува во скаменет мир.
Врелите думани ветриштата ги расцепуваат,
попуштаат дувлата на горештината
и гласот на поетот одекнува од врвот на планината:
„Јас сум ви тешко болен, и ќе ме снема,
ме дави и гуши подземна стија.
Млад сум а душата ми е остарена
од љубовта моја неостварена, љубовта Mакедонија“.
Од овој глас поетот се стресе
и сам на себе гласно си довикна:
Зар лежиш уште, станувај поету,
здравјето ти е растурено по патиштата на светот,
Македонија е во светот, а светот во Македонија.
Твоите очи греат ко сонце
низ твојата песна уште недопеана.
Од своите зборови поетот се сепна
срипа и на далечен пат тргна,
по долгите патишта на светот се отсликуваше ликот на Македонија,
а ликот на светот во Македонија.
Низ Македонија шуркаа струи на здравје и свежина,
а болештините се топеа како снегова грутка — тежина.
Ацо Шопов, Дрво на ридот, 1980
Песната за првпат е објавена во списанието Развиток, XVII, бр, 2, март-април, 1979