This post is also available in: French Spanish German Serbian Croatian Bosnian

Лузна

Те оградив cо девет градини, крви,
те затворив во девет грла,
што бараш уште, зошто ме прогонуваш, крви,
зошто закануваш со своето копито темно,
зошто незасито?

Те оградив во девет градини, девет грла,
смири се, крви, слегни во своите темнини
на чие дно твојот црвен вепар
одамна бара пештера за починка.
Слези во своите темнини, крви,

и не обѕирај се,

нема подобро место од ова што ќе скроти,
од овие девет градини, девет градини
што живеат од твоето зеленило,
од овие девет грла, девет грла
што ја пеат пролетта на твоите песни.
Слези во своите темнини, крви,

и не вели ми:

Слушај како татни од далечина,
слушај како татнат сите кории,
идат коњи по пат од ѕвезди и месечина,
идат коњи, коњи, коњи, коњи дории,
идат коњи да ме прегазат,
идат, идат ќе ме прегазат.
Но јас ќе ги ритнам со копитото
ќе ги ритнам право сред чело,
да ме паметат, да ме прикажуваат
и лузната да им свети навечер,
во нивните ноќи без месечина,
во нивните денови без светлина,
на нивните патишта под бурјани.

Не вели ми, крви. Крви, смири се,
оградена со девет градини,
затворена со девет грла
Како некој семоќен владател
на некоја непристапна тврдина.

Ацо ШоповНебиднина, 1963
Песната за првпат е објавена во списанието СовременостVIII, бр. 9, септември 1958, стр. 754-755.

Слушнете ја “Лузна”
во изведба на Софија Гогова Врчаковска