“Думи” (Мисли), цртеж од Роман Кисјов, бугарски препејувач на Ацо Шопов.

На оваа мала полица во Читалницата на Лирскиот дом на Ацо Шопов, се изложени мисли за творештвото што поетот ги има искажано во интервјуа или напишано во есеи.

• Ако постои поетски фатализам,  тогаш ја сум еден од неговите најголеми поклоници. (1958)
• Поезијата е младост на убавината, жед за неа, право на неа, илузија. (1960)
• Поезијата е игра со убавината, во име на човечката убавина, бидејќи не постои надвор од човекот.
• Тежнеам кон тишината како една од многубројните активни состојби на духот во кои можат подлабоко, посестрано и појасно да се наслутат драмите во нас и околу нас. Тишината е тишина на немир, на крик, на продор во непознатото, тишина на тврдина исполнета во оган и ветер.
• Поети, мајстори на зборот, архитекти на човечноста и солидарноста, исковете нови зборови за поимите на разбирањето и љубовта, помошта и братството, единството на човечките интереси, животот без страв и катастрофи. (1963)
• Тежнеам кон еден вид формално совршенство и сакам тоа формално совршенство да има и внатрешно содржинско оправдување. (1965)
• Поетот го открива неговата песна, а не потписот што го става под неа.  (1969)
• Во поезијата нема високо и средно развиени земји и земји во развој. Таа е или не е тоа. (1969)
• Песната не е само свест за егзистенцијата, таа е свест за себеси, и поради тоа и се потврдува и остварува во непрекинат судир и со стварноста и со себеси. (1970)
• Јас својата поезија, а особено онаа од најновиот период ја чувствувам како специфична синтеза, специфично доживување на љубовта, земјата и страста. (1970)
• Поетот е во песната како во студена пештера, како во непрегледна шума каде место дрвјето лежат огромни расфрлани и скаменети зборови. Тој треба да ги спаси од смртта, да ги пробуди од скаменетиот сон, да ја оживее шумата за да можат дрвјата да одат. Често во тоа поетот успева , уште почесто стои во неа, во таа шума, збунет и беспомошен, довикувајќи на помош да му пријдат претходните поетски искуства.И така од песна во песна. Штотуку ќе се затвори еден круг, треба да се отвори нов. И секогаш истото проколнато прашање- како? (1970)
• Поезијата бара комплетни личности. Тоа значи: без етика − нема творештво. (1972)
• Секое влебување, секој конформизам е смрт за творештвото. (1972)